قال أبو العالية رحمه الله: «كُنْتُ أَرْحَلُ إِلَى الرَّجُلِ مَسِيْرَةَ أَيَّامٍ لأَسْمَعَ مِنْهُ، فَأَتَفَقَّدُ صَلاَتَهُ، فَإِنْ وَجَدْتُهُ يُحْسِنُهَا، أَقَمْتُ عَلَيْهِ، وَإِنْ أَجِدْهُ يُضِيِّعُهَا، رَحَلْتُ وَلَمْ أَسْمَعْ مِنْهُ، وَقُلْتُ: هُوَ لِمَا سِوَاهَا أَضْيَعُ».

ئه‌بولعالیه‌ ئه‌ڵێ: چه‌ند ڕۆژه‌ ڕێ ئه‌ڕۆیشتم بۆ لای كه‌سی وا بۆ ئه‌وه‌ی فه‌رموده‌ی لێ ببیستم، جا سه‌یری نوێژه‌كانم ده‌كرد، ئه‌گه‌ر بینیم به‌ جوانی ده‌یكات، له‌ لای ده‌مامه‌وه‌، كه‌ سه‌رنجیشم بدایه‌ لێی زایه‌ ده‌كات ئه‌ڕۆیشتم وجێم ده‌هێشت وفه‌رموده‌م لێ نه‌ده‌بیست، وئه‌موت: ئه‌مه‌ بۆ نوێژ وایه‌! بۆ جگه‌ له‌ نوێژ چۆن بێت؟!